Na een maand “gewoon” leven.

Ik ben alweer een maand gewoon weer thuis, en zoals iedereen verwacht zit je dan ook gelijk weer in je normale levensritme. Maar ik kan jullie meteen duidelijk maken dat is niet zo.
Het leven van pelgrim Fred “skippy” was en is zo bijzonder dat ik niet weet of ik nooit nog terug kan of wil naar het leven van voor de camino. De camino is groot deel van mijn leven geworden.

De camino heeft mij veel gebracht en geleerd.
Ik ben me een aantal malen wel echt tegen gekomen zoals, de beproevingen in Belgie en Noord Frankrijk, zoals de sneeuw, modderpaden, regen en de kou.
Dan het probleem met mijn schoenen, waar uit blijkt dat een goed thuisfront ook zeer belangrijk is en dat dit probleempje goed is doorstaan.
De dagen dat je alleen loopt waarbij je eens goed kunt aandenken.
De zeer emotionele dag van Rabanel del Camino naar Molinaseca waar ik bij Cruz de Ferro mijn steentjes heb achtergelaten.

Natuurlijk heeft de camino mij ook veel gebracht zoals de vele vriendschappen met mede pelgrims en de zeer mooie ontmoetingen met de plaatselijke bevolking. Het mogen lopen door zo’n mooie variatie van natuur en landschappen.
Het respect wat ik heb gekregen en gegeven heb aan de mede mensen die op deze camino ben tegen gekomen.
Het verlies van mijn moeder en vader heb ik een “mooi” plekje kunnen geven.

Natuurlijk waren er ook hoogtepunten die ik nooit weer zal vergeten.
Samen met Marjolijn zwoegen door sneeuw en ijs in Belgie
De dagen die ik Frankrijk samen met Amina en later nog met “Pipi” Alain erbij heb gelopen.
De ontmoeting met Jan, Wout en Jean in Ostabat en de daarop super dagen in Spanje.
De zeer bijzondere dag in St. Jean Pied de Port waar ik bij L’esprit du Chemin, Josefine tegen kwam.
Een meid met een echt pelgrims hart.
In Roncesvalles waar ik Gundolf ontmoet, waarmee ik bijna de gehele tocht tot Santiago samen loop.
En dan natuurlijk de ontmoeting in Hornillos de Camino met …. Agota en haar zus Julia. En daarna natuurlijk de zeer persoonlijke momenten die we samen met elkaar hebben gehad en nog hebben.
De pelgimsmis in Carrion de los Condes op de dag dat mij vader jarig was.
De doorkomsten in Reims, Vezelay, Nevers, Burgos, Leon.
De aankomst in Santiago de Compostella waar de emoties voor en in de kathedraal er allemaal eruit komen.
De tocht naar Muxia (de zonsondergang) en Finisterre waar ik op de Cape mijn sokken heb verbrandt.
En het altijd weer afscheid nemen van echte vrienden. Maar het is beter afscheid nemen van iemand dan hem of haar nooit gekend te hebben.
De kaars van schutterij St. Antonius Stramproy die ik heb afgegeven in Santiago, zodat er tijdens de OLS festiviteiten mooi weer is, en dat wat is meer dan 100% gelukt.

Vanaf deze plaats wil ook een aantal mensen extra bedanken.
Mijn zus Monique die samen met Maurice, Kiki en Sem mij altijd steunde en alles thuis hebben geregeld.
Dan mijn steunpunt Brunssum, Nico en Minie, die elke dag mijn gebeurtenissen weer moesten aanhoren, en zij zorgde ook elke dag en nacht ervoor dat de mijn blog weer werd ge-updated. Dankzij hun is mijn blog zo’n succes geworden.
Rolf en Janine, en Ellen en Yvo waar ik altijd op kon terugvallen als ik een belangrijke beslissing moest nemen.
Jan Stevens voor alle pelgrim informatie voor en tijdens de tocht
Mijn collega’s die mij altijd hebben gesteund, en gezorgd hebben voor super afscheidslunch en uittocht op de zondag.

En tot slot wil ik iedereen bedanken voor de vele, mooie en recht uit het hart komende reacties op mijn blog, dit was voor mij altijd een grote steun.
En dan niet te vergeten alle pelgrims die ik op mijn tocht heb ontmoet. Speciaal wil ik noemen Marjolijn, Amina, Alain, Jan, Wout, Jean, Gundolf, Anne, Richard, Gabor, Edward, Karin, Birgit, Monika, Carla, Josefine en natuurlijk Agota en Julia.

Groetjes Pelgrim Fred “Skippy”

De Camino begint met de eerste stap…….en eindigt ………????????